We trekken doorheen het land van de rijzende zon. Een evenwichtige architecturale mengeling van hedendaags, traditioneel en modern. Maar ook cultuur, natuur, kunst en… het Japanse leven zijn uitdrukkelijk aanwezig.
Joséphine Baker was in de Parijse avant-garde “très hot” omwille van haar dans gekleed in 16 bananen. Hemingway noemde haar “the most sensational woman anyone ever saw”. Adolf Loos tekende voor haar een unbuild “Huis van Roosmalen”. Joséphine en architectuur. Maar Josephine Baker en Le Corbusier? Wij zoeken een antwoord.
Ontdek twee totaal verschillende stedenbouwkundige ontwikkelingen: een modernistische aanpak in Le Havre tegenover een hedendaagse aanpak in Nantes. Onderweg bekijken we nog enkele interessante projecten in Rouen, Saint-Nazaire en Parijs.
Lang geleden dat je “La Chapelle Notre-Dame du Haut in Ronchamp” zag?
Of misschien nog nooit gezien?
Deze tentoonstelling toont het achtergrondverhaal en de evolutie van de modernistische stad Chandigarh, het reële leven in moderniteit via prachtige foto’s, en laat de Archipelreizigers aan het woord over hun ervaringen en visies.
Een sterk staaltje Europees modernisme in het traditionele India. In 1950 ontwierp Le Corbusier er een complete stad. Na de problematische opdeling van Brits-Indië wilde premier Jawaharlal Nehru een nieuwe hoofdstad voor de Indiase provincies Punjab en Haryana, ‘niet gehinderd door de tradities uit het verleden’.
Chandigarh was de aanzet voor de architecturale zoektocht doorheen een fractie van ‘het Indische subcontinent’. Wat na die zoektocht blijft en beklijft, is het gevoel ‘essentie’ te hebben ontdekt.
In 1956 gaf Philips de opdracht aan Le Corbusier een paviljoen te bouwen voor de Expo 58 in Brussel. Le Corbusier besloot om een ‘elektronisch gedicht’ te maken over de technologische ontwikkeling van de mensheid.
Chandigarh, de ideale stad van Le Corbusier wordt langzaam leeggeroofd.
Zoektocht van een natie naar haar architecturale identiteit
Le Corbusier (°La Chaux-de-Fonds, 6 oktober 1887 – †Roquebrune-Cap-Martin, 27 augustus 1965) geboren als Charles-Édouard Jeanneret-Gris was een Zwitsers-Frans architect en stedenbouwkundige (hij nam de Franse nationaliteit aan in 1930). Zijn betekenis en invloed voor het Nieuwe Bouwen en de Internationale Stijl waren zo groot dat hij soms de ‘architect van de 20e eeuw’ wordt genoemd.
Hij groeide op als zoon van een emailleur van horlogekasten en een amateurpianiste in zijn geboortedorp, La Chaux-de-Fonds in Zwitserland, en bezocht daar vanaf zijn 14de (1901) de School voor decoratieve kunsten om lessen in graveren te volgen. Daar werd hij beïnvloed door zijn mentor Charles L’Eplattenier. Op negentienjarige leeftijd (1906) bouwde hij met René Chappalaz Villa Fallet in zijn geboorteplaats. De eerste van een reeks van zes in de periode 1906-1916.
Hij wisselde zijn bouwactiviteiten af met langdurige studiereizen naar de Donaulanden, de Balkan en Toscane (1907). In Wenen werkte hij een tijdje bij Josef Hoffmann (Oostenrijks architect en ontwerper) en kwam zo ook in contact met het werk van de Oostenrijkse architect Adolf Loos, dat een sterke indruk op hem maakte. In 1909 trok hij naar Parijs, waar hij veertien maanden werkte voor het ingenieursbureau van Auguste Perret, architect en specialist in gewapend beton. Perret had ongetwijfeld een grote invloed op Le Corbusier, aangezien deze ervan overtuigd was geraakt dat gewapend beton het materiaal van de toekomst was.
In 1910 werkte hij als tekenaar in het atelier van Peter Behrens in Neubabelsberg, waar toen ook Walter Gropius en Ludwig Mies van der Rohe werkten.
Le Corbusiers gebruik van rationele structuren, simpele materialen en standaardisering, vindt zijn wortels in de ascetische en harmonieuze doctrine van het orphisme. Le Corbusier wedijverde voor een monniksleven, waarbij lange uren in afzondering worden doorgebracht. Één van de belangrijkste doelstellingen van Le Corbusier was, om mensen te helpen in het proces van savoir habiter: weten hoe te leven. Le Corbusier was heel bekommerd om de manier waarop het lichaam op de kunst en de architectuur zou reageren. Hij geloofde dat de voornaamste middelen om gedachten te beïnvloeden, het beïnvloeden van het lichaam in het onbewuste was. Le Corbusier deed daarom in zijn architectuur een beroep op de zintuigen en dit op verschillende manieren.
Le Corbusier was niet onmiddellijk geïnteresseerd om uniform licht te creëren. Hoewel hij van oordeel was dat licht en schaduw een vorm kracht gaven, hadden zijn ontwerpen nood aan een gerichte verlichting voor de creatie van schaduwen. Centraal in zijn filosofie staat het idee van omkadering, hij dacht voortdurend in termen van kaders. Deze kaders zijn vaak gebaseerd op de modulor en kunnen vast, impliciet of doorschijnend zijn. Voor Le Corbusier gaf het creëren van kaders hem een kans om zijn bijzondere inzicht van ruimte te accentueren en te prijzen.