dmvA (BE)

Naar aanleiding van een internationale architectuurwedstrijd voor de uitbreiding van een administratief centrum te Mechelen, startten vier jonge architecten David Driesen, Marisa Molinari, Tom Verschueren en Heidi Van Ammel begin 1997 een samenwerking als de architectengroep ‘DMVA’. Vanaf 2000 zetten David Driesen en Tom Verschueren het bureau onder dezelfde naam verder, maar geven er een doordachte en ontnuchterende kwinkslag aan. In plaats van de bureaunaam als een samenraapsel van initialen te zien, dekt dmvA of ‘door middel van Architectuur’ een kostbare lading conceptueel-praktisch denken–eerder dan theoretisch denken.

Net zoals velen van hun generatie, richten Driesen en Verschueren zich op emo-architectuur. Leef- en werkruimtes hoeven geen gepolierde en afgewerkte esthetiek te belichamen, maar moeten de gebruiker raken. Anders dan hun confraters, slagen zij er echter in deze emoties op extreme manier te laten ervaren. Voelen, ruiken en zien zijn de aandachtspunten. De oefenlokalen Nova waar de lezing zal doorgaan, zijn een mooi voorbeeld van deze sfeercreatie. Het blauw streelt, het groen doet mijmeren en het oranje valt aan. Het geslaagde contrast van de kleurkeuze in combinatie met de toepassing op alle ruimtebegrenzende vlakken (niet alleen de scheidingswanden, maar ook vloeren en plafonds) zorgt voor de intense beleving. In alle ontwerpen van dmvA wordt telkens één parameter uitgekozen die tot het uiterste wordt gedreven.

Onder de noemer stijlloos maakt dmvA zich iedere mogelijke stijl eigen. Op deze manier veegt het bureau meteen elke beperking van tafel en schaart zij zich tegelijk achter het concept dat tijdloze architectuur niet bestaat. Alles is immers vastgepind aan een bepaald moment: materiaalkeuze, gebouwtypologie en –indeling, interieurinrichting en dus ook stijl. De enige stroming waaronder David en Tom zich nog zouden willen scharen is het minimaal maximalisme, of zoals zij het perfect synthetiseren: “de overtreffende trap van architectuur op een minimalistische manier detailleren”.

Via de opvatting proces-product waarbij het niet om het plaatje gaat, maar om het verhaal van het proces naar het eindresultaat, beschouwen zij ook materialen als een middel dat door architecten wordt aangewend om processen duidelijk te maken. dmvA gaat op zoek naar nieuwe materialen of naar bestaande materialen die op een andere manier kunnen worden toegepast. Zo rukte het ontwerpbureau bijvoorbeeld de vangrail uit zijn context en gebruikte het dit materiaal met een toch wel bijzondere geladenheid als gevelbekleding voor sanitaire cellen in Peutie. Dit wedstrijdontwerp voor een opdracht van de Vlaams Bouwmeester speelt op zo niet alleen in op de context, maar bezit bovendien een beleveniswaarde van controle en veiligheid. Het ontwerp van een sporthal voor Schaarbeek kreeg een sportveld als gevelbekleding. Het geïntegreerde lijnenspel van sportterreinen maakt van het bouwwerk meteen een doe-gebouw met een speelse beleving. Het frappantste voorbeeld van de nagestreefde belevenisvolle materialiteit zijn de bejaardenwoningen te Nevele. Elke bewoner kan hier een deur uit zijn vorige woning integreren. Dit simpele hulpmiddal dat beelden uit het verleden oproept, helpt om de zintuigen van de bejaarde te gestimuleerd in plaats van te doen aftakelen. Door middel van Architectuur!

Vandaag is dmvA een enthousiast bureau met vier medewerkers die reeds tal van publicaties in binnen- en buitenlandse vakbladen op haar naam kan schrijven (A+, Staal/Acier, de Architect (NL), Frame (NL), AMC (F) en Glas (D)). Dit jaar werden enkele werken bekroond met nominaties en sleepte het jonge Mechelse architectenbureau de Prijs voor Belgische Architectuur 2005 in de wacht met een eengezinswoning te Wortel.

Dominique Pieters