Bearth & Deplazes (CH)

Andrea Deplazes werd geboren in 1960 in Chur. In 1988 behaalde hij zijn diploma bij Prof. Fabio Reinhardt aan het ETH te Zürich. Onmiddellijk na zijn studies richtte hij een bureau op met Valentin Bearth. Sinds 1997 fungeert hij als professor Architektur + Konstruktion aan het ETH te Zürich.

Valentin Bearth werd geboren in 1957 in Tiefencastel. In 1983 behaalde hij zijn diploma bij Prof. Dolf Schnebli aan het ETH te Zürich. Van 1984 tot 1988 was hij medewerker in het Atelier Peter Zumthor in Haldenstein, waarna hij als zelfstandige een bureau met Andrea Deplazes oprichtte. Sinds 2000 fungeert hij als gastprofessor aan het Accademia di architettura te Mendrisio.

De afgelopen dertig jaar zijn verscheidene Zwitserse bewegingen onder internationale belangstelling komen te staan. In de zeventiger jaren was dat Tendenza uit het Italiaans-sprekende deel van het land, met Mario Botta en Luigi Snozzi.
Vanaf 1980 verschoof de aandacht naar het Duitssprekende gebied rond Zürich en het ETH, waar een nieuw soort streekgebonden architectuur die het anonieme en alledaagse in vraag stelde, erg invloedrijk bleek te zijn bij de Zwitserse architecten. Vandaag domineert het Duitssprekende gebied nog steeds. Duizenden vleiende woorden zijn besteed aan enigmatische figuren zoals Peter Zumthor en Herzog & de Meuron, maar ook de jongere generatie architecten doen hoogkwalitatieve architectuur in de steden of uit de bergachtige ondergrond verrijzen.
Het postkaartachtige Chur, een stadje in een diepe vallei uitgehold door de Rijn, herbergt de architectuurpraktijk van Valentin Bearth en Andrea Deplazes. Hoewel zij niet tot de 'bergschool' van Zwitserse architectuur wil gerekend worden, toont het bureau een sterke verwantschap met het landschap. De berghut in Fanas bijvoorbeeld, met haar opmerkelijk zuidgerichte terras met schuifdeuren, opent zich - zonder raamopeningen - volledig naar de omgeving. Net zoals de meeste van hun projecten is deze hut voornamelijk uitgevoerd in één enkel materiaal. Toch is het resultaat bijna abstract, waarbij de natuurlijke knopen en de textuur van het hout hier een repetitief patroon vormen als enige decoratie van het gebouwtje. Abstract en toch natuurlijk, open en gesloten. Dit is een huis van contradicties, de rode draad in Bearth & Deplazes' oeuvre.

In een poging economische behoeftes en toerisme met natuurbehoud te verzoenen, gebruikt Arosa minder skiliften, maar met een grotere capaciteit. Het relatieve grote volume van dit basisstation is visueel gereduceerd door het gebouw in te graven en het dak te bedekken met begroeiing. Tegelijkertijd valt de hoekige gevel meteen op. Door de translucente polycarbonaatplaten verkrijgt de huid het karakter van ijskristallen. Omwille van de moeilijke bereikbaarheid in het skigebied, zijn lichtgewicht materialen zoals kunststof, gegalvaniseerde metaalplaten en hout gebruikt voor de constructie. De elementen van de draagconstructie zijn met een helicopter ter plaatse gebracht.
Het lerarenopleidingscentrum in Chur onthult in de transparantie haar wetenschappelijke functie. Sommige ruimtes hebben een opaak binnenscherm achter de beglazing. Door alle gevelelementen in hetzelfde vlak te leggen, wint de rationele, kristallijne structuur aan kracht. De dense vegetatie vormt een mooi contrast met de kunstmatige wereld van de wetenschappelijke laboratoria. Visuele contacten tussen binnen en buiten alterneren met reflecties van de omgeving in de gevels van het gebouw, dat volledig transformeert wanneer de zonneschermen worden neergelaten. De overhoekse raamoppervlakken maken het geheel tot een sculpturale pose.
Wanneer Andrea Deplazes in zijn lezing 'Experimenting Architecture' zal spreken over het sublimeren van een thema tot zijn essentie op een conceptueel niveau, is dit 'statement' zonder twijfel te interpreteren als een uitnodiging tot eenvoud. Reductie is nodig om te demonstreren dat de essentie van vorm nog steeds niet is waar te nemen, ondanks zijn eenvoud. Zich richten op het bereiken van complexiteit door reductie is een verschillende benadering die veelal door de 'expressieve' architectuur van vandaag wordt gevolgd. Elke bezoeker van de bouwwerken of luisteraar van de lezing zal een eindeloze opeenvolging van fraai geconstrueerde objecten en gestroomlijnde ruimtelijkheid ontdekken met een verrassende correlatie tussen het gebouw en het landschap.