Nollet & Huyghe (BE)

Multidisciplinariteit, no-nonsense aanpak, ontwerpmatig onderzoeken, bescheidenheid en logische architectuur zijn enkele kerngedachten waarvoor Tomas Nollet en Hilde Huyghe kiezen in hun kleinschalige, maar zonder twijfel krachtige ontwerppraktijk. Opvallend is echter hoe dit perfect op elkaar afgestemde architectenkoppel de grenzen van constructieve ingetogenheid aftast aan de hand van paradoxale materialiteit. Vanuit hun conceptuele ontwerpopvatting bestaat schoonheid niet zonder lelijkheid. Voor hen bereiken bouwelementen een zekere sensualiteit indien ze nog een ruw en vuil aspect vertonen. Zichtbaar beton met grindnesten en stortvoegen, bouten, een voetafdruk van de aannemer in de gestorte betonvloer, een nulpas op de muur,... expliciteren niet alleen de maakbaarheid van een materiaal, maar kaderen bovenal dagdagelijkse scènes in. Deze scenografische ervaring met een bijzondere bijdrage aan de omgeving zetten Nollet en Huyghe om in een filmische presentatie in de Biekorf die voor hen tevens een boeiende schakel betekent in een uitdagend stedelijk landschap.

Als ‘les éminences grises’ van het Archipel-bestuur het goed hebben, is het de allereerste keer in meer dan 25 jaar dat de Brugse open architectuurvereniging een waar Vlaams architecten’koppel’ op het podium kan plaatsen. Zelf verwijzen Tomas Nollet en echtgenote Hilde Huyghe met een knipoog naar Charles en Ray Eames. Niet zozeer omwille van de inhoud van hun werk, maar wel als een weerspiegeling van Eames’ perfecte afstemming op elkaar. Binnen de intimiteit van een tweepersoonspraktijk hebben ze nauwelijks een half woord nodig om elkaar te verstaan en om de gelaagdheid van projecten te verrijken. Wat ze eveneens delen met het spraakmakende Amerikaanse koppel, is de opvallende bescheidenheid - waaruit de diepste wens voortvloeit om opdrachten en eigen projecten controleerbaar onder eigen vleugels te houden - en het doorgedreven ontwerpmatig onderzoeken.

Deze laatste kerngedachte is met name voelbaar in wat ze zelf omschrijven als “manuele illustraties”. De schetsen die zowel in de ontwerppraktijk als in de door Nollet getekende en uitgedachte kinderboeken zijn gebruikt, abstraheren de werkelijkheid in een eerste fase, worden vervolgens ingezet om te ontwerpen en tot een synthese te komen, om tenslotte opnieuw naar de werkelijkheid te worden ?omgezet door het nieuwe een plaats te geven. Binnen een hedendaagse wereld van snelheid, communicatie en computertaal, is deze ontwerpaanpak een bevreemdende ervaring. Het is in deze surrealistische, eerder dan virtuele, ruimte dat Tomas Nollet componeert. Hij schuift met vlakken en volumes. Reduceert ze totdat de essentie van de ruimte en het materiaal overblijft. Het technische vernuft en de doorgedreven detaillering van Hilde Huyghe staan als het ware ‘in dienst’ van de stilte en tactiliteit die alle imagocultuur verwerpen. Dit streven naar de grootst mogelijke puurheid in architectuur is een lang en steeds naar elkaar terugkoppelend proces. Toch leidt het niet tot een veronderstelde objectiviteit die de toets van esthetische kritiek niet doorstaat. Sterker, Nollet en Huyghe’s werk is sceptisch sculpturaal te noemen en geeft architectuur een gezicht.

Tomas Nollet en Hilde Huyghe tasten de grenzen van constructieve logica af aan de hand van paradoxale materialiteit. Vanuit hun conceptuele ontwerpopvatting bestaat schoonheid niet zonder lelijkheid. Robuustheid ten opzichte van finesse. Enerzijds ontstaat er een materialenspel waarbij zij materialen lichter of zwaarder doen lijken of waarbij zij bepaalde eigenschappen van het materiaal - zoals hardheid - doen verdwijnen, bijvoorbeeld aan de hand van claustra of door het toepassen van zwarte lijnzaadolie op een gevelsteen. Anderzijds bereiken bouwelementen voor hen een zekere sensualiteit indien ze nog een ruw en vuil aspect vertonen. Zichtbaar beton met grindnesten en stortvoegen, bouten, een voetafdruk van de aannemer in de gestorte betonvloer, een nulpas op de muur, ... expliciteren niet alleen de maakbaarheid van een materiaal, maar kaderen bovenal dagdagelijkse scènes in in een uitdagend stedelijk landschap.

Deze scenografische ervaring zetten Nollet en Huyghe voor de Archipellezing om in een filmische presentatie. Behalve de sterk met architectuur gerelateerde kindertekeningen, is deze filmcreatie een zoveelste stap in de richting van een no-nonsense, multidisciplinair ontwerpbureau. Opnieuw is een parallel zichtbaar met de Eames-geliefden. Nu nog wachten tot Tomas een stoel ontwerpt voor Hilde.

Dominique Pieters