Pascal François

Pascal François componeert. Hij schuift met vlakken en volumes, reduceert ze totdat de essentie van materiaal en ruimte overblijft. Elke ontwerpopgave is een onderzoek naar de inzet van het complete spectrum aan architectonische middelen. Elementaire vormen, mooie materiaalcomposities, egaal vlakke wanden en heldere ruimtes resulteren in gebouwen die zeer vanzelfsprekend en schijnbaar eenvoudig overkomen. De luxueuze eenvoud die deze architectuur met zich meedraagt, laat zich lezen als een tegenstroom waarmee afstand wordt genomen van de vluchtigheid van de populaire cultuur. Zijn ontwerpen getuigen van de unieke versmelting van kracht en sierlijkheid. Tegelijkertijd vallen de ruimtelijke oplossingen zonder enige frictie samen met het beoogde functioneren.

Liesbeth Melis omschreef François’ oeuvre in 1997 in het tijdschrift ‘de Architect’ als “een architectuur die in al zijn eenvoud en abstractie zeer lijfelijk is door de wijze waarop materialen zijn toegepast. Achter de vaak prachtig gematerialiseerde gevels bevinden zich mooie open ruimtes.” Het is zonder meer waar dat hij aan het materiaal een extra betekenislaag toevoegt, maar ook doorzichten, lichtinval en reflectie boeten niet in aan belang. Vaak is een gebouw van al zijn toevoegingen ontdaan met als doel een continue ruimte te verkrijgen waarin licht de hoofdrol speelt.

François’ oeuvre wordt naast diversiteit vooral gekenmerkt door directheid en helderheid. Met name de verbinding tussen locatie en programma is treffend. In de spanning tussen autonomie en verbondenheid met de locatie die voortkomt uit de perspectivische opbouw, komt niet alleen de architectonische preoccupatie met het karakter van de plek tot uiting. Ze heeft ook te maken met de spanning tussen gehechtheid en ontworteling die eigen is aan de levensstijl van de bewoner.

Dominique Pieters