De ondraaglijke lichtheid van een Brugs paviljoen

Onder druk van de Brugse publieke opinie, en na politiek geduldig lobbywerk, werd het paviljoen van Toyo Ito op de Brugse Burg gedeclasseerd, tegen het advies van de administratie van de dienst Onroerend Erfgoed in.

Toyo Ito had het in 2001 ontworpen als een poëtische hommage aan de plek waar Brugge ontstond. Archipel had het bij hem besteld met de vraag 'to do something'.

Precies boven de octogonale footprint van de Karolingische kerk uit de 10de eeuw, en zwevend boven zijn funderingen, werd een cirkelvormige vijver ingepland, een drijvende brug, en een lichte poortconstructie in een aluminium kantwerk. Brug en poort als Japanse bouwtypen die sterk verbonden zijn aan heilige plaatsen, werden hier op een delicate manier op de historische roots van Brugge toegevoegd.
In het oeuvre van Ito werd het een icoon die een omslag in zijn werk inluidde.

Architectuurcriticus Geert Bekaert schreef erover.
'Het Brugse paviljoen bezit de vrijheid van het voorlopige die het uiterst geschikt maakt om te blijven. Het bezit de lichtheid van het transparante die de hele omgeving in zich verzamelt. Het bezit de speelsheid van het imaginaire die alle verhoudingen van de realiteit omtovert. Het bezit de perfectie van het gratuite dat het maakt tot een geschenk van de goden. Het paviljoen in Brugge geeft het gevoel dat de plek waar het haast onopvallend staat een plek is die leeft, die tot nieuw leven is gewekt. Echt nieuw leven! Het paviljoen is immers het tegendeel van alles wat errond staat, een zware stenen ondoordringbare gevelarchitectuur. Het gaat er geen confrontatie mee aan, maar metamorfoseert ze, ontdoet ze van haar zwaarte en gewichtigheid, neemt ze op in de onbevangenheid van zijn spel.'
(einde citaat)

Na het cultuurjaar 2002 mocht het van het gemeentebestuur enkele jaren blijven staan, tot de aftakeling begon. De vijver lekte, de brug werd aangereden. Vijver en brug verdwenen. Het werd beschermd als monument om een restauratie mogelijk te maken, maar de Bruggeling kon er niet mee leven. Het restant werd zielig...
De lichtheid werd ondraaglijk. En aangezien alles van waarde weerloos is (Lucebert) wordt het straks verwijderd.

Archipel betreurt de declassering en straks de verwijdering, want waar het ook eventueel opnieuw wordt opgericht, het behoorde bij die plek.
Het was er een architecturale hommage van. Een hommage die niet begrepen werd door 'Bruges La Morte'

Marc Felix