Architecten #6 in Kortrijk

Traditiegetrouw sluit Archipel in de maand oktober aan bij het enthousiasme van Kortrijk en het jaarlijks terugkerend event rond creativiteit en ontwerp, de Kortrijk Creativity Week. Archipel organiseert in dit kader een architectuurlezing, in samenwerking met Intercommunale Leiedal en Designregio Kortrijk.
Wij laten twee architectenbureaus uit de regio Kortrijk aan het woord.

Lieven Dejaeghere

“Een architect stopt nooit met zich te vormen”, zegt Lieven Dejaeghere (1962). Hij roept bij elke vraag voortdurend de architecturale en culturele context op, citeert zijn voorgangers, bevraagt collega’s, heeft aandacht voor wat er in de hedendaagse architectuurwereld gaande is. Hij is nieuwsgierig, onderlegd en heeft een passie voor het vak.

Met groot enthousiasme herinnert hij zijn stage en de eerste samenwerkingen, boeiender dan zijn jaren aan de Universiteit van Gent.
Afgestudeerd in 1986 start hij onmiddellijk een eigen praktijk, en werkt gedurende een tiental jaren als freelance bij Stéphane Beel, daarna een tijd bij Buro II. Deze ervaring sterkt Lieven als architect.
Met een uitspraak van Johan Anrijs (51N4E) beschrijft Lieven zijn eigen aanpak: “Architectuur zet de realiteit op het podium. Als een film. De realiteit maakt deel uit van een geconstrueerd ruimtelijk raamwerk. Architectuur is scenografie. En de architect is zowel scenarioschrijver als toneelmanager. Wanneer we deze realiteit in scène zetten, kunnen we niet tevreden zijn met een enkel gebaar, een enkele doelgroep. We kunnen niet vanuit één enkel perspectief denken. We moeten verschillende verhalen verzamelen. Veel verhalen.”
Dit impliceert dat de definitieve vorm nooit vanaf het begin is bepaald. Het kost tijd: het project doorloopt verschillende fasen en moet soms ook rusten. Het vergt tijd, werk, inspanning.

Denis Dujardin

Denis Dujardin is een Vlaamse nomadische expert op het gebied van landschapsarchitectuur en stedenbouw. Hij doceert Paysage en Lieux d’expressions aan de UCL, faculteit Architectuur in Doornik. Hij is gastprofessor in de afdelingen Architectuur en Stedenbouw op verschillende scholen en universiteiten in België en de buurlanden. Zijn handtekening is de focus op de haalbaarheid, de vanzelfsprekendheid en de onzichtbaarheid van het project. Zijn werk bevat vaak het idee om de handeling van de interventie theatraal te ontkrachten.

“Mensen bekijken natuur volgens mythologische perspectieven, die ze hebben overgeërfd uit vroegere tijden. In het Westen draait dit meestal rond twee basis-mythes. Simuleren alsof de natuur het beeld zelf heeft gegenereerd, vindt zijn oorsprong in de 18de eeuw. Dat valt samen met een specifieke socio-politieke evolutie. Er wordt een beeld geënsceneerd van een authentieke natuurlijke ontwikkeling. Waarbij de ingreep ontveinsd wordt. Het werk van Denis Dujardin sluit net als dat van de New Dutch Wave (Piet Oudolf etc.) bij die traditie aan en gaat daar zelfs nog verder in. Net zoals in de eind 18de eeuwse Hoog-Romantiek worden landschapsbeelden ontworpen, die er natuurlijk uitzien en die in het beste geval ook een hoge biodiversiteitskoppeling hebben. Dit zijn ingrepen op het snijvlak van een esthetische- en een biodiverse natuur. Die als lagen op het landschap worden gelegd, waarbij de onderliggende strata doorschemeren.”