Georges Baines
Georges Baines (°Antwerpen, 7 mei 1925 – aldaar, 22 mei 2013) was een Belgisch architect.
Hij behoorde tot de kleine groep van Belgische architecten die na de Tweede Wereldoorlog bewust aansluiting zochten bij de artistieke avant-garde van de jaren ’20. Zijn werk onderscheidt zich door een heldere eenvoud en sober raffinement. Aanvankelijk bracht hij voornamelijk individuele woningen tot stand, later ook openbare gebouwen en restauraties. In 1999 heeft hij wegens persoonlijke verdiensten de titel van ridder gekregen.
Baines groeide op in een kunstzinnig milieu en had aanvankelijk vooral interesse in schilderkunst. Tijdens zijn middelbare studies werd hij bevriend met kunstkenner Paul Haesaerts die hem in contact bracht met het Vlaamse expressionisme en eigentijdse ontwikkelingen. Hij studeerde architectuur aan het Antwerpse NHIBS (1943-50) maar was teleurgesteld over het oppervlakkige niveau van het daar toen verstrekte onderwijs. Hij vond er geen toegang tot de verworvenheden van het modernisme, ook niet bij Léon Stynen, bij wie hij afstudeerde en nadien nog een jaar als stagiair werkte. Om te ontkomen aan de desoriëntatie die na de oorlog in de Belgische architectuur heerste, zocht Baines steunpunten in de internationale ontwikkelingen. Hij maakte studiereizen in Scandinavië en Zwitserland waar hij bevriend raakte met Alfred Roth, die hem introduceerde in de wereld van de abstracte kunst. Roth bracht Baines in contact met avant-gardekunstenaars als Max Bill, Friedrich Vordemberge-Gildewart en Georges Vantongerloo. Hij herontdekte de architectuur via de schilderkunst. Daarnaast ontwikkelde hij ook een sterke belangstelling voor het werk van Le Corbusier en Aldo van Eyck. Na zijn deelname aan de zomerschool van CIAM in Venetië (1952), startte Baines zijn eigen bureau in Antwerpen. Baines was tijdens zijn actieve loopbaan leraar architectonisch ontwerpen en het Antwerpse NHIBS (1965-1990).
Zijn vroege werk kenmerkt zich door een gematigd modernisme, refererend aan het Scandinavische regionalisme, zoals de atelierwoning Vic Gentils in Wijnegem (1963, Belgische Houtprijs 1965), een gebouw dat op de typologie van de Vlaamse hoeve teruggaat. Later neemt de abstractie in zijn werk alleen maar toe. Vanaf 1985 zou Baines zich toeleggen op de restauratie van modernistische gebouwen. In 1994 ontving hij de Grote Prijs Architectuur van België voor heel zijn oeuvre.
